Stichting Maatschappij en Veiligheid: “Enige tijd geleden kwamen wij in contact met twee politiemannen van het Platform Bezorgde Dienders. Het Platform Bezorgde Dienders is een initiatief van politiemensen uit diverse disciplines en regio’s. Doel van het platform is om de veiligheid van politiemensen en burgers te vergroten. Daarbij betrekken zij de kwaliteit van het politiewerk, de contacten met burgers en de balans tussen dienders op straat en op het politiebureau.
Het platform is ‘de stem van de werkvloer’, van en voor politiemensen. Leden van het platform staan ‘met hun benen in de modder’ en leveren ongefilterde informatie over hun ervaringen aan verschillende partners, zoals politiebonden en politici. Al pratend met het Platform ontstond het idee van een column. Er kwamen verhalen naar boven die iedereen zou moeten horen. Verhalen uit de dagelijkse praktijk, die een beeld geven van waar een politieagent allemaal mee te maken krijgt en die – bij ons in ieder geval – respect afdwingen.”
Het was voor ons een eer toen wij als Platform Bezorgde Dienders (PBD) door de Stichting Maatschappij en Veiligheid (SMV) gevraagd werden of wij bereid waren om voor een bepaalde periode de column op de website te verzorgen. Veiligheid van de burger, die van de diender en die van de maatschappij in zijn algemeenheid, is onze passie en is tegelijk de samenbindende factor tussen ons en de SMV. Wij voldoen dan ook graag aan het verzoek van de SMV en willen hierbij onze dank uitspreken voor het vertrouwen en het “podium” dat ons geboden wordt.
Veiligheid is naast Onderwijs en Zorg één van de drie belangrijkste pijlers in onze samenleving. Het feit dat u deze website bezoekt en de moeite neemt om dit te lezen, geeft aan dat ook u waarde hecht aan het begrip veiligheid. Veiligheid is een groot goed in Nederland en in verhouding tot menig ander land is het bij ons (nog) goed toeven. En toch kunnen er totaal onverwacht soms dingen gebeuren die aantonen dat die vermeende veiligheid zo enorm kwetsbaar kan zijn.
In die kwetsbaarheid moeten en mogen wij, de diender, de brandweerman/vrouw, het ambulancepersoneel, de ambtenaar achter het loket, de verpleegkundige, de verzorger, de dokter etc., ons steentje bijdragen aan de veiligheid in onze maatschappij. Ten diepste is het veiligheidsgevoel toch de kern van die bijdragen.
Het politievak is een prachtig vak. En hoewel dienders met een schat aan ervaring soms wel eens mopperen (en dat heeft dan meestal betrekking op de organisatie en niet op het werk zelf), wanneer zij weer voor de keus gesteld zouden worden, dan zouden zij zo weer voor dezelfde baan kiezen. Maar, er zijn geen rozen zonder doorns en dat geldt ook voor ons mooie vak. U zult dat terug gaan zien in onze columns. Soms misschien wat zakelijk en soms gevoelig. Een lach, maar helaas ook wel eens een traan.
De ene column zal wellicht wat langer of korter zijn dan de andere, afhankelijk van het onderwerp. Het zit hem ook niet in de lengte, maar het gaat over de inhoud. Wij zullen in ieder geval trachten om de columns voor de lezer boeiend te houden. Wij nemen u soms mee op de achterbank van de surveillanceauto en zullen proberen u een indruk te geven van ons mooie vak, waarbij we af en toe klippen moeten omzeilen om niet al te veel last te hebben van bureaucratische protocollen en regelgeving.
Wat wij u alvast wel willen meegeven, is dat veiligheid iets is dat ons allemaal aangaat en waar wij dan ook allen een bijdrage aan kunnen en eigenlijk moeten leveren. Achterover hangen en wachten tot de ander (wie dat dan ook moge zijn) het voor ons doet, is niet de juiste houding. Samen zijn we immers sterk. De overheid heeft daarin overigens ook een verantwoordelijkheid. Het simpelweg tegen de burger vertellen dat het eigenlijk zijn eigen schuld is dat er bij hem ingebroken wordt omdat hij geen goed (en vaak duur) hang- en sluitwerk heeft, is wat gemakkelijk. De inbreker neemt het initiatief en hij is degene die de fout ingaat. Je blijft gewoon met je handen van andermans spullen af, of het nu goed afgesloten is of niet.
Dergelijke “tips” van de overheid lijken weleens een zwaktebod omdat die overheid een adequate en preventieve surveillance, waar ook de burger in de kleine woonkern recht op heeft, niet meer kan garanderen. Maar nogmaals, die overheid kan het niet alleen en we moeten het samen doen. Hoe belangrijk dat is, komt in één of meerdere van de volgende columns vast aan de orde.
