De afgelopen week werd de hele wereld, maar in het bijzonder Frankrijk, opgeschrikt door een vorm van geweld waarvan (achteraf) in de media werd gezegd dat het niet de vraag was óf, maar wanneer zoiets zou gebeuren. . Veel van het geweld werd voor iedereen zichtbaar doordat diverse mensen in de omgeving, ondanks de hectiek, de tegenwoordigheid van geest hadden om het met de camera van hun telefoon vast te leggen en de ether in te zenden.
Schokkende beelden waarop te zien is dat onze Franse collega Ahmed, terwijl hij gewond op de grond ligt, zijn hand in een reflex als het ware smekend omhoog heft en vervolgens in koelen bloede wordt afgemaakt. Op het moment dat ik die beelden zag, ontstond er een gevoel van woede, van machteloosheid, van verbijstering, van ongeloof.
En tegelijkertijd was er weer dat “familiegevoel” dat regelmatig binnen onze organisatie merkbaar is wanneer er iets heftigs gebeurt met of bij één van onze collega’s. In dit geval had dat familiegevoel landsgrenzen overschreden. Ruim 500 kilometer ver weg en toch zo dichtbij. Het voelde inderdaad alsof er een familielid werd afgeknald. Een ongekende impact voor zijn naaste collega’s.
Wellicht hebt u ook het Twitterbericht gezien met het filmfragment met daarop Ahmed, kort voor het moment dat hij het genadeschot door zijn hoofd krijgt van de terrorist, die in datzelfde fragment naast hem te zien is. Onder de foto stond de treffende tekst:
I am not Charlie…….. I am Ahmed the dead cop. Charlie disrespected me and ridiculed my faith and culture and I died, defending his right to do so.
Veelzeggend! Tevens werd in datzelfde fragment op treffende wijze het verschil tussen een terrorist en een moslim weergegeven. Toen ik dat las, dacht ik aan de woorden van de moeder van Theo van Gogh, die met regelmaat tegen Theo had gezegd: “Je mág wel alles zeggen, maar je hóeft niet alles te zeggen”.
Het heeft er de schijn van dat onze huidige maatschappij aan een sluipende verharding onderhevig is. Er lijkt steeds minder plaats voor de dialoog. Visies worden steeds meer geventileerd op een wijze die de ander om welke reden dan ook zo diep kan kwetsen. Deze “cultuur” is helaas ook doorgedrongen in de vergaderzalen van de politiek.
Moeten we dan zomaar alles pikken en ons laten ondersneeuwen? Moeten wij ons onderwerpen aan gewoonten die anderen ons menen te moeten opleggen? Nee! Vrijheid is een groot goed. Maar bij diezelfde vrijheid past ook een groot verantwoordelijkheidsbesef. We moeten ons afvragen of we de ander nodeloos moeten kwetsen. Ik denk van niet.
Sorry voor dit misschien wat “politiek getinte zijspoor”, maar het is mijn persoonlijke visie. Gelukkig is ook daar ruimte voor in dit mooie land. Ik wil overigens benadrukken dat welke vorm van geweld dan ook, nooit het antwoord kan en mag zijn op kwetsen. Geen discussie over mogelijk.
De dag na de gruwelijke moordpartij werd er wederom een Franse collega van ons, Clarissa, op laffe wijze om het leven gebracht. Zij reed niets vermoedend haar dood tegemoet toen zij reageerde op een melding. Ter plaatse gekomen, werd ook zij in koelen bloede afgeslacht door een terrorist.
Weer een dag later kwamen door goed politiewerk de daders van de slachtpartij bij Charlie Hebdo in het vizier en vluchtten zij een drukkerij binnen. Bijna tegelijkertijd kwam er in het nieuws dat er in een joodse winkel in Parijs ongeveer zes mensen gegijzeld werden door een terrorist. Het bleek dezelfde man als die Clarissa had vermoord. Parijs (en eigenlijk heel Frankrijk) was ontwricht.
Ik heb die dag veel voor de TV doorgebracht. Ondanks dat er lange tijd niet veel gebeurde, was het of ik naar een spannende film zat te kijken. Bij een film weet je echter dat de acteurs, wat er ook in die film gebeurt, het er levend van af brengen. Dat was nu niet het geval. Misschien hebt u ook wel gekeken naar beelden waarvan u zich afvroeg wat die politie nou allemaal aan het doen was.
Toen was daar ineens het moment dat er bij de drukkerij actie werd ondernomen. En korte tijd later werd er live verslag gedaan van de bestorming van de joodse winkel. We weten nu hoe het is afgelopen. De collega’s die naar binnen renden, wisten dat toen niet. Ook zij konden, evenals Clarissa, hun dood tegemoet lopen. Gezien de informatie over het wapentuig en de explosieven die de terrorist bij zich zou hebben, was dat niet ondenkbaar. En toch gingen zij, omdat het van hen gevraagd werd. De HELDEN!
Het was bloedstollend om te zien hoe tijdens de goed gecoördineerde actie de eerste collega naar binnen ging, terwijl collega’s hem eerst dekking gaven en later volgden. Even bloedstollend was het om te zien hoe in de hectiek een gewonde collega door zijn maten uit de winkel werd gesleept en in veiligheid werd gebracht. Weer dat familiegevoel.
Het voelde bijzonder goed om zo veel mensen uit de winkel te zien komen met in eerste instantie daarbij de mededeling in de media, dat er zowel bij de winkel als de drukkerij geen gijzelaars om het leven waren gekomen. Zoals u weet, werd deze vreugde later getemperd door de mededeling dat de terrorist al vier gijzelaars had gedood toen hij in de winkel kwam.
De uiterst trieste balans van deze terroristische acties is dat er twintig mensen om het leven zijn gekomen, waaronder de drie terroristen. Wij danken al onze collega’s die op welke wijze dan ook betrokken waren bij deze acties, in het bijzonder de collega’s die dat met gevaar voor eigen leven deden.
Wij wensen al de nabestaanden van de slachtoffers de kracht toe om het verlies van hun dierbaren die hun op zo’n wrede wijze werden ontnomen, te dragen. In het bijzonder de familie en naaste collega’s van Ahmed, Clarissa en Franck die hun leven verloren omdat zij hun plicht vervulden.
